«گل عفاف»

هیچ باغبانی را سرزنش نمی کنند که چرا دور باغ خود حصارکشیده است. چون باغ بی دیوار، از آسیب مصون نیست و میوه و محصولی برای باغبان نمی ماند. هیچ کس هم با نام آزادی، دیوار خانه ی خود را بر نمی دارد و شب ها در حیاطش را باز نمی گذارد؛ چون خطر رخنه ی دزد، جدی است. هیچ صاحب گنج و گوهری هم جواهرات خود را بدون حفاظ، در معرض دید رهگذران نمی گذارد تا بدرخشد، جلوه کند و چشم و دل برباید، چون خود جواهر ربوده می شود. هر چیزی که قیمتی تر باشد، مطمئناً درصد مراقبت از آن بالاتر است. اگر در شیشه ی عطر را باز بگذاری، عطرش می پرد. اگر در مقابل پنجره ی خانه ات ، توری نزنی، از نیش پشه ها و مزاحمت مگس ها در امان نخواهی بود. وقتی راه ورود پشه ها را می بندی، خود را «مصون» ساخته ای، نه «محدود» و زندانی. وقتی در خانه را می بندی، یا پشت پنجره ی اتاقت پرده می آویزی، خانه ی خود را از ورود بیگانه و نگاه های مزاحم در پناه قرار داده ای، نه که خود را در قید و بند و حصار افکنده باشی. این که «دل باید پاک باشد» بهانه ای برای گریز جاهلانه از همین مصونیت است و آویختن به شاخه ی «لا قیدی» ، وگرنه از دل پاک هم نباید جز نگاه و رفتار پاک برخیزد. ظاهر آینه پاک است و ....«از کوزه همان برون تراود که در اوست.»

زن به خاطر ارزش و کرامتی که دارد، باید محفوظ بماند و خود را به حراج نگذارد و در بازار سوداگران، شهوت خود را به بهای چند نامه و نگاه و لبخند نفروشد. زن به خاطر عفتی که دارد و میراث دار پاکی مریم است، نباید بازیچه ی هوس و آلوده به ویروس گناه شود. گوهر عفاف و پاکی، کم ارزش تر از طلا و پول و محصول باغ و وسایل خانه نیست. دزدان ایمان و غارت گران شرف نیز فراوان هستند. آن که«کودک عفاف»را جلوی صدها گرگ گرسنه می برد و به تماشا می گذارد، روزی هم «پشت دیوار ندامت» اشک حسرت بر دامن پشیمانی خواهد ریخت، در آخرت هم در آتش بی پروایی خود خواهد سوخت. «از اول باید مراقب بود این کاسه ی چینی نشکند و این جام بلورین ترک بر ندارد.»

«ولی .....گریه، بی حاصل است و بی ثمر، وقتی که شاخه شکست و گل چیده شد!!»

جواد محدثی

   درود بر بانوان باحجاب ایرانی

                                  

به افتخار هرچی چادری و با حجابه تعداد نظرات رو ببرین بالا